Zondag 29 juli Mesquite – Little Finland (Hobgoblins Playground) – Mesquite 168,2 km

Vandaag op weg naar een van de vreemdste natuurgebieden van Nevada: Little Finland. Een ontdekking van Marjan. Het is een gebied dat alleen te bereiken is door eerst kilometers dirt road voor de kiezen te krijgen en tenslotte door een drooggevallen wash verder te ploegen. De weg naar de dirt road blijkt af en toe grote kuilen te bevatten als ware het een dirt road en de dirt road blijkt hier en daar verrassend strak. We hebben wat route aanwijzingen via internet van een Duitse site en natuurlijk van hét forum van Alles Ameirka. De aanwijzingen en de bijbehorende Duitse topokaartjes blijken verrassend nauwkeurig. We vinden de dirt road onmiddellijk bij het einde van de weg en er staat zelfs een richtingsbord naar Arizona en Whitney Pocket. De Gold Butte Road wordt door Tom Tom de New Gold Butte Road genoemd. Daarna over een kort stukje dirt road naar Devils Throath en dan volgt het ruige stuk. Het eerste stuk van de weg die we dan volgen op weg naar de wash is inderdaad hobbelig en ligt vol keien. Toch zijn we verrast dat er langs die weg bordjes staan met de mededeling “back country byway”. Blijkbaar zitten we toch op een officiële route. Na enkele kilometers belanden we in de “echte”wash van de rivier. Het is hier en daar duidelijk merkbaar dat er onlangs regen is gevallen – hier en daar zijn nog natte stukken en het spoor door de wash blijkt soms weggespoeld. Op goed geluk proberen we stukken te vinden die redelijk vlak lijken, waar niet te veel stenen liggen en die niet te nat zijn. Eigenlijk vlot het best goed. Het twijfelen over de juiste route begint ruim 1,5 mijl voor de eindbestemming. Op een van de kaartjes lijkt te zijn aangegeven dat je uit de wash moet rijden, maar de keren dat dit zou kunnen, blijken geen reële optie te zijn. Gelukkig heeft Tom Tom ook de mogelijkheid om precies te zien op welke lengte- en breedtegraden je zit en zodoende vinden we toch steeds weer onze weg; het is heel eenvoudig gewoon in de wash blijven. Na bijna 3 uur rijden zien we de langverwachte palmboom langs de kant van de weg en we zien onmiddellijk het natuurgebied waar we heen willen. Het is moeilijk te beschrijven wat we er aantreffen.



Grillige steenformaties van zandsteen die uitermate kwetsbaar zijn. Regelmatig hoor je de toplaag onder je voeten knarsen en breken, hoe voorzichtig je je voeten ook neerzet. Dat geeft ook een dubbel gevoel, enerzijds voel je je bevoorrecht dat je dit mag waarnemen en tegelijkertijd is er het besef dat je aanwezigheid een verstoring van het evenwicht vormt. Het zou ons niet verbazen als ze van dit gebied een beschermd en zeer beperkt toegankelijk gebied zouden maken – in dezelfde vorm als bij de Wave (daar is het max 20 mensen per dag) – of dat ze het geheel voor toeristen ontoegankelijk zouden maken om te voorkomen dat het mettertijd onherstelbaar beschadigd raakt. Dat dubbele gevoel nemen we mee als we dezelfde route in omgekeerde richting afleggen, waarbij het ons opvalt dat er op de hele route toch regelmatig blikjes en flesjes liggen; de natuur is voor de mens niet veilig. De terugweg is aanzienlijk korter, nu zijn we in 2 uur en een kwartier terug bij het hotel.



De temperatuur loopt vandaag op tot boven de 110 graden en als we buiten lopen lijkt zelfs je oogvocht op te drogen in de hete wind. We besluiten de rest van de dag vooral in gekoelde ruimtes te verblijven. Dat is niet moeilijk in Mesquite, Casino’s zorgen ervoor dat je ieder besef van buiten verliest, geen klokken in het gebouw, donkere ruiten in de deuren en een constante temperatuur. Je zou er alle besef van tijd door verliezen.
We maken nog even per SMS een afspraak voor morgen met Gerard, Gonny, Eva en Joost die eerder deze week veilig in de States zijn aangekomen en nu in Las Vegas verblijven; onze bestemming voor morgen.