Vrijdag 20 juli Monticello – Moab – Canyonlands National Park – Moab 293 km

De afstand tussen Monticello en Moab is niet zo groot zodat we al vroeg in Moab zijn. Geeft ons de gelegenheid om alvast een kamer voor de komende dagen te bespreken en daarna ons plan te trekken. De Days Inn ligt op een mooie plek aan de rand van het centrum, heeft zowel een ontbijt als een zwembad en beschikt natuurlijk over wifi, wat nodig is voor het bijhouden van ons internet dagboek. Grappig dat zo’n dagboek bijhouden van invloed is bij de hotelkeuzes die we maken, ze moeten wifi hebben. Om 10:00 uur ligt de kamer vast en later op de dag zal blijken dat het een goede keus is geweest; we krijgen een royale kamer met een eigen uitgebouwde keukenhoek.
Nu dit geregeld is vertrekken we naar Cayonlands National Park, een park dat uit drie delen bestaat die geografisch gescheiden worden door rivieren. Het deel dat we vandaag bezoeken – Island in the sky district- heeft veel mooie vergezichten en veel korte en lange trails die je kunt wandelen. Wij kiezen voor enkele kortere trails en genieten van de uitzichten die het park biedt. We kijken zo ook nog even naar de Shafer trail. Van bovenaf gezien lijkt het een redelijke dirtroad te zijn. Uit verhalen en reisverslagen weten we dat het een erg hobbelige weg is en dat de weg –die niet breed genoeg is om tegenliggers tegen te komen- met enige regelmaat erg dicht langs de canyonrand gaat. Middels een deel van deze weg kun je naar Musselman arch waar je overheen kunt lopen. We weten dat we dat allebei toch niet durven en daarmee besluiten we het avontuur van de Shafer trail ook maar niet aan te gaan.
Tussen de middag zoeken we een beschutte picknickplaats op bij een van de uitzichtpunten. We zitten er nog maar net als we bezoek krijgen van een slangetje van ongeveer 40 cm, die vindt dat onze picknicktafel precies op zijn route ligt. Voor de zekerheid besluiten we even hogerop te gaan zitten om onze geel met witte vriend vrije doorgang te verlenen. We hebben geen verstand van slangen en hebben geen behoefte om proefondervindelijk vast te stellen of deze wel of niet giftig is. Na Canyonlands twijfelen we nog even of we ook Dead Horse State Park zullen bezoeken, maar aangekomen blijkt dat dit park nog een uurtje open zal zijn. We besluiten om op weg naar Moab nog even wat petroglyfen te gaan bezichtigen aan de oever van de Colorado rivier en nog even een bezoek te brengen aan twee Arches (Corona en Bowtie) even verderop aan dezelfde rivier. De petroglyfen zijn makkelijk te vinden op de donkere delen van de rotsen langs de rivier. Verderop worden ook nog dinosaurussporen aangekondigd, maar daar raken we niet echt van overtuigd. De arches liggen op een minder toeristische plek en als we de trail naar de arches lopen blijken we de roemruchte bogen niet te vinden. We twijfelen of we goed lopen; we zijn wél over het spoor gekomen, maar echt steil omhoog gaat de route niet. Verder zou de route makkelijk te vinden zijn maar de route die wij hebben gaat over stenen en slickrock, we klimmen steeds weer over een nieuwe partij stenen en een herkenbare weg zien we niet. Wel af en toe cairns. Maar waar is toch Pinto (of Gold Bar) arch die we zouden moeten zien? Het zou een trail van 1,5 mijl zijn en als we na 40 minuten nog steeds geen enkele arch zien, keren we om. Dit kan onmogelijk de goede route zijn. Onverrichter zake keren we terug naar de parkeerplaats. Daar aangekomen ziet Jos meteen dat er nog een pad is: naast het trailbord,… we kijken op het bord en stellen daar aan de hand van de hoogtekaart vast dat we in de verkeerde canyon hebben gelopen. Op zich een mooie route met wat klim- en klauterwerk, maar niet wat we dachten te bezoeken. Een van de volgende dagen volgt wellicht een herkansing, een beetje afhankelijk van het weer.
We dineren in Moab bij een tentje waar we drie jaar geleden ook prettig op de waranda zaten en eindigen zoals vaker me een “to go box” voor alles wat we niet op konden. Hoewel alle Amerikanen het vanzelfsprekend vinden dat je zo’n box krijgt voel je je als Nederlander toch een beetje lopen met de piepschuimbak. ’s-Lands wijs ’s-lands eer zullen we maar denken.