Donderdag 26 juli Escalante – Hole in the Rock Road – Tropic – Bryce Canyon- Tropic 205 km

Devils Garden

Na een prima nacht in de Prospector Inn en een stevig ontbijt in hun restaurant kunnen we beginnen aan weer een mooie vakantiedag. Voor vandaag staat de Hole in the Rock Road (HITRR)op het programma. Een goed begaanbare washboarded dirtroad die ons moet leiden naar heel wat moois. Gisteravond ben ik tot laat bezig geweest met de voorbereidingen, want eigenlijk zijn er drie dagen nodig om alles aan deze weg echt goed te kunnen bekijken, en wij hebben er maar één voor uitgetrokken. Natuurlijk willen we naar Spooky en Peekababoo; twee slotcanyons waarvan de eerste erg nauw is en de tweede niet op de grond maar halverwege de canyonwand is. Ook Devils Garden, de Toadstool Hoodoo en Broken Bow Arch zullen we bezoeken. Ik twijfelde nog over Sunset Arch maar Jos vindt de beschrijving zo onduidelijk dat hij al uren dolen en dwalen voorziet.
We starten met een bezoek aan het BLM-visitor center om te vragen naar de conditie van de weg en wat kaart materiaal. Hier worden we echter uit onze droom geholpen. Door de regen die er de afgelopen dagen gevallen is én het feit dat de kans op regen voor vandaag 40% is, wordt de route ons ten strengste afgeraden. Ook de Cottonwood Canyon Road, die we morgen willen doen, zou niet toegankelijk zijn. Het zou nog net mogelijk zijn om de Devils Garden, die 12 mijl op de HITRR ligt, te bezoeken als we daarna maar omkeren. Toch wel teleurgesteld gaan we op weg naar de Devils Garden. Het is echter stralend weer en de hemel is bijna wolkenloos. De weg naar Devils Garden Outstanding Natural Area is breed én droog. Het gebied bestaat uit wonderlijk gevormde zandstenen rotssculpturen die het resultaat zijn van wind en watererosie; het zijn voornamelijk Hoodoos. Maar er is ook een Arch ( Metate Arch) en daarvan kunnen wij nog geen genoeg krijgen.
Inmiddels zijn er wat meer wolken gekomen, maar geen donkere wolken. Hoewel we van eergisteren weten dat dat niets zegt over rivierstromingen en toestand van wegen, nemen we toch de gok: we gaan naar Peekaboo en Spooky. Onderweg is alles kurkdroog en na een veilige rit komen we aan op de parkeerplaats, waar nog drie auto’s staan. We tekenen het trailregister en gaan op pad. We hebben door het negatieve advies alleen geen routebeschrijving bij de BLM gevraagd. We moeten het dus doen met de beschrijving van Henriëtte. Nou die kan zo aangenomen worden bij de BLM, want we vinden het makkelijk.
Peekaboo is een ‘hanging canyon’ (kloof die zich boven in de rotswand bevindt). De ingang ligt vier a vijf meter boven de grond. Op voorhand had ik een klimwand voor me gezien. Bij Peekaboo aangekomen leek dat in eerste instantie 100% mee te vallen, maar hoe dichter je er bij komt, hoe kleiner je wordt en hoe hoger de ingang is. Hier zijn we niet zomaar binnen. We besluiten eerst door te lopen naar het 10 minuten verder gelegen Spooky. Deze canyon is zo smal dat je snel zijdelings moet gaan lopen. Gelukkig zijn we allebei niet claustrofobisch. Ik moet zeggen dat het een erg leuke ervaring was (Jos was wat minder enthousiast) en ik vond het verrassend hoe ver we nog konden komen. Soms werd het na een heel smal stuk, opeens weer w at breder en was je weer 5 meter verder. De hele canyon is 480 meter en ik ben eigenlijk wel benieuwd hoever wij gekomen zijn. Door de nauwe wanden komt er niet zoveel licht naar binnen, maar doordat wij er precies om het middaguur waren, was de zon die er was loodrecht in de canyon wat voor prachtige kleuren zorgden.

Kleurenpracht in Spooky Canyon

Toen terug naar Peekaboo. De eerste meters omhoog worden iets makkelijker gemaakt door een stapeltje stenen (die wij dus eerst aan moesten vullen in de hitte) waarna je drie “treden” (net genoeg voor de punt van je grote hiking schoen) in de rotswand kan pakken. Jos was daar redelijk snel op en trok mij uit alle macht naar boven. Voor je gevoel ben je er dan, de realiteit is dat je nog een héél stuk moet. Het volgende deel had zo goed als geen uitsparingen in de wand en je moest een draai maken. Jos weer voorop, maar tijdens de draai kreeg hij de oplossing; ik moest ook komen en langs hem heen klimmen. Zo kon hij mij op het juiste moment helpen en omhoog duwen. En dat allemaal midden in een draai zonder veel houvast. Vraag niet hoe, maar ook dit redden wij. Het ergste leken we toen gehad te hebben, maar het volgende obstakel was misschien wel niet hoog, maar wel erg glad. Met een duw van Jos kon ik op mijn buik naar boven krabbelen en me aan de andere kant in een kom laten vallen. Deze stond, wonderwel, droog ! Jos bekeek de rots van alle kanten hoe hij boven kon komen zonder steun of houvast. Uiteindelijk nam hij van het kleine plateau een aanloopje, zette twee grote passen op de rots omhoog en stond na enig gekrabbel naast mij in de kom. Inmiddels zaten we onder de schaafplekken. In de spiegeling op het plafond zagen we dat het volgende deel van de canyon wel het nodige water bevatte. Het eerste bochtje stond blank en wat daarna (hoger) was konden we niet ziet. We hadden twee keuzes: of schoenen uit en door de plas (maar in de wetenschap dat je met de volgende plassen op je blote voeten verder moet klimmen als je niet om de 2 minuten je schoenen aan/uit wilt doen) of over de rots. Voor dat laatste hadden we echter geen inspiratie hoe daar boven op te komen. Als we zeker wisten dat het daarmee afgelopen was hadden we er nog wel wat op gevonden. Maar de onzekerheid hoeveel van zulke rotsen we nog op moesten maakte dat we besloten niet verder te gaan. Dat was dus makkelijker gezegd dan gedaan want naar beneden was vele malen erger dan naar boven. Vanuit de kom konden we ons laten glijden naar het lagere plateau, maar verder ging dat niet. Het was gewoon veel te stijl. Als het aan mij had gelegen stonden we er nog. Ik zag er geen heil in. Jos nam het voortouw en liet zich tot halverwege de draai zakken, waarna ik me ook moest laten zakken. Daar hingen we dan. Ik steunend op, ja op wat eigenlijk? Als ik weg zou glijden zou ik Jos onherroepelijk meenemen. En Jos zijn uiterste best doen om de draai te maken, wat na enige tijd nog lukte ook. Daarna is het redelijk snel gegaan en na 50 minuten stonden we weer waar we begonnen waren: voor Peekaboo. Wat zou ik graag een video terug zien van onze onderneming.
Nu hadden we nog wel een alternatieve route gevonden op internet. We zouden dan bovenlangs moeten lopen en “in de canyon springen”. Het verhaal vertelde alleen niet hoe we er dan weer uit zouden moeten, zodat we die optie maar niet geprobeerd hebben.
De schoonheid van Peekaboo hebben wij dus niet kunnen ontdekken. Ik denk dat het makkelijker is om deze slotcanyon met wat meer mensen te ontdekken, zodat je elkaar wat kunt helpen. Twee is hier toch wat weinig voor.
Terug naar de parkeerplaats kwam er steeds meer bewolking en zagen wij donkere wolken aankomen drijven. Denkend aan de ranger van het visitor center vonden wij dat wij het noodlot niet langer moesten tarten en terug moesten gaan richting Highway 12. Voor ons dus geen extra Arch. Precies toen wij daar aankwamen begon de hevige regen en (op afstand) het onweer.
Deze autorit verruilden wij het zonnescherm voor de ruitenwissers en de airco voor de verwarming. Met 15 graden was het toch wel erg fris geworden.
Om 4 uur checkten we in bij de Buellberry Inn Bed & Breakfast in Tropic, een dorpje op 10 mijl afstand van Bryce Canyon. Hier waren ze blij met wat regen na 100 dagen van droogte. De eigenaar verwacht dat de Cottonwood Canyon Road voor morgen geen probleem moet zijn, maar was wel verbaasd dat na de regen in de regio Escalante THIRR begaanbaar was.

Bryce Canyon National Park was eigenlijk niet in de route opgenomen, maar nu we zo dicht bij zijn begint dit mooie park toch weer te kriebelen. Doordat onze nationele parkpas van vorig jaar nog geldig is, hoeven wij hier geen $25,= entree te betalen. We besluiten voor een half uurtje naar Bryce te gaan en van de zonsondergang op Sunsetpoint te gaan genieten. Daarna eten we bij het lokale restaurant om vervolgens in de B&B cake, ijs en koffie geserveerd te krijgen. Kortom een perfecte afsluiting van een toch heerlijke dag.