Dinsdag 17 juli Page – Lower Antelope Canyon – Upper Antelope Canyon – Kayenta 114,3 km

Vandaag weer vroeg op omdat we zowel de Lower als de Upper Antelope Canyon willen zien. De Upper is vooral rond de middag en de Lower ’s morgens en ’s middags het mooist in de zon. Dus wordt de volgorde eerst de Lower en daarna de Upper. Om iets voor acht uur staan wij klaar om de eerste canyon te bezoeken, maar de Indianen slapen misschien vandaag een beetje uit en ze komen een kwartiertje later (en ik maar denken dat alleen Brabanders zo’n kwartiertje hadden). Maar als ze er zijn gaat het allemaal snel en soepel. Ieder die de canyon in wil krijgt een begeleider mee, terwijl het een canyon is die je zonder guide mag bezoeken. Mogelijk dat een ongeluk met bezoekers in 1997 hier een rol in heeft gespeeld? Wij krijgen een jonge Indiaan mee die ons de hele tocht begeleid met gitaarspel; hij is gespecialiseerd in intro’s van bekende nummers. Hij laat ons verder met rust en blijft op de achtergrond aanwezig; heel wat beter dan enkele van zijn collega’s die we daarna ook zien en die hun gasten met enige spoed door de canyon loodsen. Wij krijgen ruimschoots de tijd om heen en terug door de canyon te wandelen. Heen maken we vooral veel foto’s en terug hebben we wat meer rust om uitvoerig rond te kijken. Datzelfde zal ’s middags ook gebeuren en blijkbaar is er enige zelfopgelegde “druk” om mooie foto’s te maken, terwijl de foto’s niet laten zien wat het oog waarneemt. De Lower Antelope Canyon is 400 meter lang en toont de meest fascinerende rotswanden in allerlei vormen en kleuren. De Lower Antelope Canyon start aan de oppervlakte en daarna daal je in de kloof af. De zon laat zich vanmorgen slechts mondjesmaat zien, dus ook de canyon toont zich slechts op enkele momenten op zijn mooist, maar het blijft een indrukwekkend gezicht. Na een uitvoerig bezoek hebben we nog tijd voor een ontbijt voordat we ons om 11:00 uur melden bij Egris Canyon Tours, waar onze tweede expeditie begint. Dit keer een begeleide tour waarbij we adviezen over fotografie zullen krijgen. De groep bestaat naast ons uit twee dames en twee heren en een vrouwelijke Navajo-gids. Lekker klein groepje, waardoor we straks veel tijd zullen hebben voor onze foto-shoot. De Upper Antelope Canyon is een spleet in de rots die over een lengte van 90 meter vlak loopt. Onze gids racet met haar wagen door zand en kuilen naar onze bestemming, waarbij de passagiers achterin regelmatig tegen het plafond worden gelanceerd. Deze canyon is veel breder dan de Lower en ook een stuk drukker. Groepen toeristen worden af en aangereden en in een uurtje door de kloof “gejaagd”. Gelukkig hebben wij meer tijd en onze gids zorgt ervoor dat we op veel plaatsen rustig de tijd krijgen om onze plaatjes te schieten, waarbij ze als een regisseuse aangeeft wie waar moet staan en wat je beter wel of niet fotografeert. Als ze merkt dat we dat zelf willen bepalen en toch mooie plaatjes maken, laat ze de groep wat meer haar eigen gang gaan. Omdat de zon op dat moment precies in de kloof schijnt krijgen we hier en daar een schitterende kleurenspel te zien op de wanden van de kloof.



Fascinerend wat licht kan doen op de wanden van deze kloof en hoe de kleuren variëren van witgeel via oranje en rood tot paars en diep zwart. Niet snel daarna echter verdwijnt de zon geheel achter de wolken en wordt het een stuk donkerder in de canyon. We zijn blij dat we in het begin tenminste zon hadden, want zonder zonlicht zie je mooie wanden die allerminst spectaculair zijn. We zijn benieuwd naar de foto’s, maar moeten eerst nog een tijdje rijden voordat we bij de eindbestemming van vandaag aankomen; het Best Western hotel in Kayenta, een slaperig dorp vlak voor de bestemming van morgen, waar we drie jaar geleden ook waren. Het ziet er allemaal nog hetzelfde uit en zelfs het menu van het Mexicaanse restaurant is nog hetzelfde, maar wie maalt daarom als hij hier maar eens in de drie jaar komt? Wij niet.