Dinsdag 24 juli Hanksville – Goblin State Park – Little Horse Canyon – Bicknell 207,2 km

Na een rustige nacht in de Wispering Sands Motel gaan we vandaag naar een bijzonder park: the Goblin State Park. Terwijl ik de sleutel inlever zie ik een schorpioen op me afkomen. Ik dacht een paar dagen geleden al dat ik een schorpioen zag, maar het was een heel kleintje en het beestje was nogal doorzichtig terwijl ik schorpioenen toch vooral associeer met groot en rood. Dit keer was de schorpioen wat groter, maar ook deze keer nogal bleekjes; uiteraard de perfecte schutkleur tussen de grauwe rotsen. Voordat ik een fototoestel heb kunnen grijpen is de schorpioen weg.
Goblin State Park is een bijzonder park omdat het vooral sculpturen bevat die deels uit zand en deels uit rots bestaan. Ze hebben de vorm van paddestoelen, smurfen, kastelen en fallussen; klinkt een beetje gek, maar zo zien veel van de sculpturen er wel uit. Het is onwaarschijnlijk hoe grote stenen gedragen worden door smalle draagconstructies van zand. Het is voor ons nog onbegrijpelijker omdat we zien hoe het de afgelopen dagen geregend heeft en dat zou de zandconstructies toch moeten aantasten (mogelijk is dat ook wel het geval, maar zien we dat niet). Het is een fascinerende ervaring tussen deze zandconstructies te lopen en in verschillende valleien verschillende vormen te onderscheiden. We maken zonder veel moeite drie uur hier vol.

Goblins

Na de Goblins gaan we naar Little Horse Canyon, een slot canyon die enkele mijlen van het Goblin State Park ligt. We hebben gehoord en gelezen dat het een fantastische canyon is met smalle doorgangen en kloofwanden die soms slechts tientallen centimeters van elkaar verwijderd zijn. Het is een prachtige canyon, maar we hebben last van het feit dat het de afgelopen dagen in dit gebied geregend heeft, zodat de slot canyon op sommige plaatsen flinke plassen kent. Ook een van de smalle stukken waar wij doorheen moeten heeft zo’n ondoorwaadbaar stuk. We peilen met de wandelstok van Esmée, maar 30 cm is ons net iets te diep om er zomaar in te stappen. Later horen we van wandelaars die de hele kloof hebben doorgewandeld dat het water af en toe tot heuphoogte had gestaan. Met de waterpartij in zicht die we niet zonder natte voeten kunnen nemen en met het feit dat ik deze dag al eerder last bleek te hebben van een pijnlijke knie (een blessure die ook al bij het hardlopen naar voren is gekomen) besluiten we het vervolg van deze slotcanyon aan ons voorbij te laten gaan. De canyon blijft daarmee op de to do list staan. Ooit moeten we dus nog eens terug naar deze plek ;-) We rijden door cainville waar we eigenlijk met het oog op de Cathedral Valley Loop wilden overnachten, maar zonder er erg in te hebben rijden we het hele dorp (dat uit welgeteld één hotel bestaat) voorbij. Zo rijden we vervolgens Capitol Reef binnen, maar blijven alleen op de hoofdweg door het park. Deze maakt niet veel indruk aangezien we die al eens hebben gedaan. We komen bj een riviertje waar redelijk wat toeristen en drie parkrangers staan. In Yellowstone betekende zo’n tafereeltje dat er een beer of ander groot wildlife is. Hier heeft het een andere betekenis. Het blijkt dat door een regenbui van een paar uur geleden de Fermont River behoorlijk wat water moet verwerken. De rivier die doorgaans niets is dan een gezapig stroompje, raast nu – roodbruin gekleurd – door de vallei.



Park Rangers zijn stand by om te voorkomen dat dit natuurgeweld onschuldige toeristen zal schaden. We hebben ineens meer respect voor de natuur en beseffen dat het weer veel meer gevolgen kan hebben dan wij steeds denken. Ook als het weer bij jou goed lijkt kan het zijn dat er iets verderop regen valt die ervoor zorgt dat rivieren plots meer water te verstouwen krijgen dan waar ze op berekend zijn.
We overdenken dit soort zaken terwijl we loom in een jacuzzi liggen bij ons zwembad in Bicknell. Overigens een mooie plek om wat vuile was te cleanen en een rustige nacht door te brengen.
’s Avonds eten we in het lokale restaurant “Stag and Heather”, waarvan de kok erg goed blijkt te kunnen koken. Vooral de vooraf geserveerde Patato Skins zijn heerlijk. Tijdens het eten zien we hoe een vrouw met vier kinderen alle Amerikaanse vlaggen die in het dorp langs de straten hangen binnenhaalt. Morgenochtend wordt het vast allemaal weer teruggehangen. Het is een mooi gezicht.
Met het doorrijden naar Bicknell zijn we ruim zo’n 50 km van de Cathedral Valley Loop en de Burr Trail verwijderd. De verwachting is niet dat we daar morgen voor terug zullen rijden, dus weer twee dingen erbij op onze “to do list” voor een volgende trip. (Later zal blijken dat de Burr Trail door de regenval niet begaanbaar is)