Corona ArchVanochtend proberen we nog één keer de trail naar Corona Arch te vinden. Dit maal parkeren we aan de goede kant van de parkeerplaats; bij het trailbord. De weg kan niet missen, en we vragen ons af hoe we twee dagen geleden het toch voor elkaar hebben gekregen om aan de andere kant te parkeren en daarmee de verkeerde trail te nemen. Na de siliconen-koelte-pareltjes in de hoed nat gemaakt te hebben kunnen we op pad.
Het pad is goed aangegeven en goed begaanbaar. Al vrij snel zien we Pinto Arch (Gold Bar Arch). Nu zien we hem van de voorkant, twee dagen geleden liepen we dus achter deze bergketen langs.
Het is, zoals we al gelezen hadden, geen bijzondere Arch. We vervolgen de weg over de slickrocks en af en toe worden we geholpen door een stalen kabel en een trapje om boven te komen. Bow Tie Arch lopen we bijna direct voorbij, zo vol zijn we van de aanblik van Corona Arch. Zeker van dichtbij is dit een pareltje. We lopen er onderdoor en met de zon in de rug maken we nog veel meer foto’s. Op dit tijdstip van de dag biedt Corona voldoende schaduw om het hier een tijdje uit te houden. Vervolgens gaan we net voor Moab de scenic byway 128 op. Over deze weg, die de Colorado river volgt, hebben we veel gehoord. En al snel zal blijken dat dit terecht is. Een weg met prachtige uitzichten en vele fotostops verder slaan we rechtstaf de La Sal Mountains Loop Road op te gaan. We zien een bordje “Bridge Out”, lezen het hardop voor en rijden door. Het eerste deel van de weg, bij Castle Valley, is erg mooi. Mooie ver- (en dichtbij)gezichten van de robuuste bergen. Wij begrijpen dat hier opnames worden gemaakt voor films en reclames. Daarna wordt de weg “iets saaier” als we door de bergen gaan, maar nog steeds klagen wij hier niet over het uitzicht. We passeren in de middle of nowhere een Bed and Breakfast en 5 kilometer later een bordje met “Bridge Out- 4 miles” . Vertwijfeld vragen we ons af of het misschien zal betekenen dat de brug niet toegankelijk is,…we hoeven niet lang te twijfelen een bordje “road ends” helpt ons al uit de droom. We hebben eigenlijk geen zin om het hele stuk terug te gaan (inmiddels zo’n 55 km). Jos opteert voor de dirtroad maar zolang ik niet weet waar die heen gaat, gaat dat feest niet door. Hoewel erger dan vorig jaar, toen we met nog maar heel weinig benzine boven op een berg stonden waar de weg smal en vol stenen was, kan het niet zijn. We rijden terug en in een flits zien we een folder bij de Bed en Breakfast buiten hangen mét routekaartje. Het is heel algemeen maar één ding is duidelijk: de ongeplaveide weg ( Sands Flats Road) gaat naar Moab !!! Daar gaan we dus voor.
Het blijkt een heel goed begaanbare weg te zijn, met een 2-wheel drive moet het ook makkelijk gaan, en het uitzicht is adembenemend. We rijden tussen rotsformaties door die in Arches niet zouden misstaan. Wat zijn wij blij dat wij deze weg “moeten” rijden. Als we het deel van Sand Flats binnengaan zou ik wel iedere 5 minuten een fotostop willen maken. Dit deel is vooral gericht op mountainbikers met veel trails én goede kleurenbrochures van de wegen. Langzaam komen we in de bewoonde wereld van Moab en verlaten het recreatiegebied, want dat is het inmiddels geworden.
Met een korte fotostop bij Wilson Arch rijden we door richting Canyonland National Park, The Needles. Doordat de Castle Valley Loop eigenlijk niet voor vandaag gepland was, is het al een stuk later dan we dachten. Toch besluiten we de Needles, dat 38 mijl (60,8 Km) vanaf de weg ligt, nog mee te pakken. Tussendoor bekijken we ook nog even een staaltje van Indanse petroglyfenkunst bij Newspaper Rock, een grote steen waarop een heel verhal stat dat helaas niemand kan lezen. Ondanks dat blijft het een fascinerend gezicht om de booschappen uit het verleden hier vereeuwigd te zien.
Petroglyfen Newspaper RockWe rijden door naar het park, niet erg slim natuurlijk want om kwart voor 5 bereiken we dit park, dat er echt voor is om langere tijd door te brengen en zo middels langere trails iets van de ruige omgeving te zien. We hebben dus eigenlijk geen rust, vliegen een rondje over de hoofdweg en zetten dan ons weg voort richting Monticello. De weg gaat via het gebergte en we worden op wat wildelife getrakteerd: herten en koeien met kalfjes van de open ranch. In Monticello rijden we rechtstreeks naar het motel van 3 dagen terug dat ons goed bevallen was.
Met eten hebben we minder geluk: het aanbevolen restaurant uit Moon’s Handbook is gesloten op zondag, en de overige zaken sluiten allemaal om 21 uur, terwijl wij daar dus nét iets later aan de deur staan. Gelukkig is er altijd nog noodrantsoen in de vorm van pinda’s etc.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten