Zondag 15 juli Page – Coyote Buttes North (the Wave) – Page 144,5 km

Vroeg opstaan en op pad, naar wat wij vooraf toch beschouwden als een van de hoogtepunten van onze reis: the Wave. Dat bijzondere gebied waar de aardlagen in vele kleuren, in smalle laagjes op elkaar en in bijzondere gedraaide vormen in een klein natuurgebied zichtbaar zijn. De weg er naartoe is vooraf op hoogtekaart en met foto’s met beschrijving door het Bureau of Land Management (BLM) aan ons toegezonden, tegelijk met de permit die toegang geeft tot dit gebied. Om 5:45 uur starten we onze auto en rijden naar het noordwesten. De dirt-road die we moeten nemen geeft een voorproefje van het toekomstige landschap; dwarsgestreepte laagjes rots, waarbij wij hopen dat degene die de schroeven bij onze Toyo heeft aangedraaid dit niet op maandagmorgen mocht doen, anders vallen er straks onderdelen van de auto af. Maar ook deze duurtest doorstaat de auto glansrijk en na 8 mijlen bereiken we de parkeerplaats. We zijn en beetje teleurgesteld dat er al veel auto’s staan, maar die blijken permits te hebben voor tal van andere tochten die je in deze omgeving kunt maken. Na ingeschreven te hebben in het register starten wij onze tocht. Voor de zekerheid hebben we 5,5 liter water bij ons. Gelukkig is het niet zo warm – slechts 85 graden (ongeveer 30 C) – en een klein beetje bewolkt waardoor het zonnetje niet de hele tocht op onze bol brandt. Het eerste zandklimmetje doet het ergste vrezen voor de rest van de tocht, maar het verloopt eigenlijk voorspoedig. We lopen uit de wash eigenlijk gelijk de goede heuvel op en al snel blijkt dat de BLM een prima routebeschrijving heeft verzorgd. Esmée heeft ook nog Google Earth aanwijzingen van en van de Amerika-forumleden en zo bereiken wij na een uur en drie kwartier rustig wandelen onze bestemming. Onderweg maken we veel foto’s (iedereen die straks komt kijken, maak je borst maar nat!) en als we ook het laatste lastige klimmetje hebben genomen staan we ademloos te kijken naar de schoonheid van de Wave. In het echt zijn er nog meer kleurschakeringen en de grilligheid van dit natuurverschijnsel kent zijn weerga niet. Het enige smetje op dit fraais zijn twee Australiërs die hardnekkig blijven zitten in de schaduw van een van de mooiste plekjes, dus een mooie foto zonder toeristenvervuiling zit er voor ons niet in.



Daarna wandelen we rond in dit bijzondere landschap, waar ook fraai gevormde sculpturen te zien zijn zoals brainrock en hamburger-rock; de lezer snapt het al, de rotsen hebben de vorm van hersenen en van het enige echte Amerikaanse statussymbool uit eigen keuken, de hamburger, (nature has many different and unexpected forms). Als we na een uitgebreid bezoek aan de omgeving nog even kijken of onze Aussies vertrokken zijn zodat wij een onvervuilde foto kunnen nemen blijken ze er nog te zitten en inmiddels als groep uitgebreid te zijn met drie Duitse toeristen, die “unbedingt nicht das Mittagessen unterbrochen sehen möchten” (waarom vind ik Duitsers meestal niet leuk??). Ook na vriendelijk vragen geven ze te kennen niet op te willen staan. Esmée maakt nog wat foto’s met onze “vrienden” erop, dus als je ze een keer tegenkomt, dan weet je hoe leuk ze kunnen zijn. Misschien maken we nog wel een poster van ze met de tekst “WANTED”.
De terugtocht verloopt in de volle zon, het is inmiddels net iets boven de 100 F graden (38 C), en dat blijkt toch niet echt onze favoriete temperatuur. We zijn blij dat we van deze prachtige tocht al op de heenweg foto’s hebben gemaakt, nu is het toch vooral lopen en niet meer echt rondkijken. Zuchtend, zwetend en moe bereiken we uiteindelijk toch weer de parkeerplaats, waar we echt even moeten bijkomen van ons anderhalf uur durende tochtje door de hitte. Gelukkig bevat de koelbox nog heel veel koude flesjes water en langzaam komen we weer een beetje bij kennis (de laatste kilometers zijn echt op de automatische piloot verstreken, gewoon het ene voetje voor het andere zetten, en doorlopen tot je er bent (het lijkt de herfstmarathon van Etten-Leur wel).
Moe maar voldaan lunchen we daarna met salade en dik belegd brood (de zeer vele verschillende laagjes vlees en kaas doen aan de Wave denken, hoe bedenken ze trouwens zo’n broodje) op het beschaduwde speelterrein met picknicktafel van de school in Big Water. Daarna bezoeken we het bezoekerscentrum van de waterkrachtcentrale in de stuwdam van Lake Powell bij Page. Nog voordat we binnen zijn komt de bewaking naar buiten om duidelijk te maken dat de fototoestellen prima zijn, maar de tassen waarin ze zitten absoluut verboden. Binnen moeten we door een metaaldetectorpoortje, waarbij eerst alle zaken met metaal in een bakje moeten worden verzameld. De strenge beveiligingsbeambte (dezelfde die ons eerst terugstuurde), maakt nu duidelijk dat mijn plastic kompas niet om mijn nek mag blijven hangen – er zit immers metaal in (hoe dun dan ook), maar wijst vervolgens dat mijn riem met grote ijzeren sluiting mag blijven zitten. Ik begrijp er niets van. Vervolgens blijft het poortje piepen en wordt ik vakkundig elektronisch gescand (zelfs mijn creditcards blijken te “piepen”, ze vertegenwoordigen waarschijnlijk “hard cash”). Als ik daar vervolgens iets over vraag krijg ik slechts ten antwoord dat ze die discussie niet wil. Ik kan niet anders dan opmerken dan dat ze de discussie zelf begonnen is. She is not amused and neither am I.
Het zwembad van het hotel brengt ons de nodige verkoeling, waarna we nieuwsgierig de foto’s van vandaag willen terugzien.